Vertel mij een nieuw verhaal terwijl je je voeten dompelt in een schone bak water, dit verfrist het geheugen.

Een verhaal bedenken over een man die in een greppel woont, dat is niet onmogelijk. Men vraagt een ontmoeting. Men vraagt naar de stenen terwijl het metselwerk al gereed is in een moeilijk te achterhalen verband.

Er is toch een binnenplaats ontstaan en andere ruimtes?

De onderste lagen bestaan uit mergel waarin inscripties zijn gemaakt. Daarop staan kamers. Daar was ook café Freud, Maastricht. Met de verhuizing is dit meegegaan. Oude opschriften als weerspiegeling van een tijd. Nu staat op de kamerdeur 'Cantina'.
Het opschrift 'Tanzen für Freud' op de donkere kamer is uitgewist tot een Rainerveeg, nog minder, een verwijderd schijnsel. Andere deuren staan open omdat de omvang van ijver, soms wit, soms een veelkleurigheid en soms stilte, daar moet kunnen ontsnappen aan de buitenlucht.

Kamers, interieurs dat wordt besproken in andere tijdschriften. Vertel over niet afgebakende velden die je lokken. Of je wil hier blijven en niet wegdwalen.

Ja, dwalen want er ligt te veel vast. Door gebruik verworden betekenissen en verliezen hun samenhang. Blijven dwalen zoeken naar de betekenis, zoeken naar een andere betekenis, zoeken naar een mogelijk nieuwe betekenis. Stap voor stap maar toch kriskras door het gebied buiten de grenspalen. Hier verslag van doen zonder te verklaren. Niets verwarren of verwisselen.

Maar je zult struikelen over en verstrikt raken in alles wat je loswoelt.

Ik val wel, ik val hier zelfs heel vaak maar het lijkt me erger te vallen binnenin een begrensd gebied dan daarbuiten. Tot op zekere hoogte en op voorwaarden is het mogelijk te zoeken naar alleen tastbare middelen maar als je niets meebrengt en slechts je kapotgevallen knieën kunt tonen zul je zelf je wonden moeten likken. Verstrikt kun je raken in beide gebieden.

Moeten je voeten niet uit het water, raak je zo niet geďsoleerd?

Wat een twijfelachtigheid. Of is dit een serieuze vraag. Je moet je eigen route opstellen en niet de voor de hand liggende mogelijkheden exploiteren.
Het is uiteindelijk een toestand van de ziel, de gedachten, het blikveld, een scherpe verrekijker en een paar goed zittende schoenen.

Maar er is toch een soort huishouding ontstaan waarin het moeilijk is met de stroom mee te zwemmen.

Laat je niet meeslepen. Getijden gaan op en af. Maar je vroeg me een verhaal te vertellen, nu stel je me vragen.

Ja, ik wil graag een verhaal horen, maar als ik in de bak water kijk waarin je voeten staan is het of ik aan de oever sta van nieuwe berichten die, ze mogen niet ontglippen, vragen oproepen.

Ga naar je atelier, die vluchtige plaats, en beantwoordt vragen.